Xenophon Memorab. i. 2. 54. Ελεγε δὲ ὅτι καὶ ζῶν ἕκαστος ἑαυτοῦ, ὃ μάλιστα φιλεῖ, τοῦ σώματος ὅ τι ἂν ἀχρεῖον ἢ καὶ ἀνωφελὲς, αὐτός τε ἀφαιρεῖ, καὶ ἄλλῳ παρέχει. Vertitur, de corpore suo, quod omnium maxime diligit. Atqui verum non est, unumquemque corpus suum omnium rerum maxime diligere: et ita loqui philosophum, Socratem præsertim, minine decet. Relativum ὃ τὸ ἑαυτοῦ spectat, non τὸ σώματος ;

Xenophon Memorab. i. 3.3. ἐνόμιζε τοὺς θεοὺς ταῖς παρὰ τῶν εὐσεβεστάτων τιμαῖς μάλα χαίρειν. f. μάλιστα χαίρειν.

Xenophon Memorab. i. 4. 8. τάδε, ὑπερμεγέθη, καὶ πλῆθος ἄπειρα, δι' ἀφροσύνην τινὰ ὡς οἴει εὐτάκτως ἔχειν; Scribendum videtur οὕτως οἴει εὐτάκτως ἔχειν ;

Xenophon Memorab. i. 4. 14. οὔτε γὰρ βοὸς ἂν ἔχων σῶμα, ἀνθρώπου δὲ γνώμην, ἠδύνατ ̓ ἂν πράττειν ἃ ἐβούλετο· οὔθ ̓ ὅσα χεῖρας ἔχει, ἄφρονα δ ̓ ἐστὶ, πλέον οὐδὲν ἔχει· σὺ δὲ ἀμφοτέρων τῶν πλείστου ἀξίων τετυχηκώς, οὐκ οἴει σοῦ θεοὺς ἐπιμελεῖσθαι; ἀλλ ̓ ὅταν τὶ ποιήσωσι νομιεῖς αὐτοὺς σοῦ φροντίζειν; “ Ti hoc loco eximiam vim habet: Si quid Dii illustre fecerint, ex quo intelligi posset, Deos esse. Stephanus Tí scribendum censet, hoc sensu, Quid facientibus Diis credes, &c. Sed quid fiet particulæ ὅταν, et quam vim habebit?" Ernest.

Quasi Stephani lectio non æque ac illa, quam probat Ernestus, particulam ὅταν fagitet! Vera lectionis, Stephani dico, qui non temere errat, sensus est, When will you think they care for you? when they shall do-what ? Plato Alcibiad. i. p. 216. 1. 13. ed. Basil. prim. ὦ Αλκιβιάδη, ΕΠΕΙΔΗ περὶ ΤΙΝΟΣ ̓Αθηναῖοι διανοοῦνται βουλεύεσθαι, ἀνίστασαι συμβουλεύσων; ἆρ ̓, ἐπειδὴ περὶ ὧν σὺ ἐπίστασαι βέλτιον ἢ οὗτοι ; Ita enim ibi quoque legit idem vir magnus H. Stephanus.

Xenophon Memorab. i. 6. 9. ἐκπολιορκηθείη δὲ πότερος ἂν θᾶττον, ὁ τῶν χαλεπωτάτων δεόμενος μᾶλλον, ἢ ὁ τοῖς ῥάστοις ῥάστως ἐντυγχάνειν ἀρκούντως χρώμενος ;

“ Ράστως Cel. Gesnero suspectum est.” Simps. Forsitan τοῖς ῥάστοις ΩΣΤΕ ἐντυγχάνειν.

Xenophon Memorab. ii. 10. 1. εἰπέ μοι, ἔφη, ὦ Διόδωρε, ἄν τίς σοι τῶν οἰκετῶν ἀποδρᾷ, ἐπιμελῇ ὅπως ἀνακομίσῃ; Καὶ ἄλλους γε, νὴ Δί', ἔφη, παρακαλῶ σῶστρα τούτῳ ἀνακηρύσσειν. Mallem και ἄλλους γε, νὴ Δί ̓, ἔφη παρακαλῶ· (scilicet ἐπιμελεῖσθαι ὅπως ἀνακομίσωμαι) σῶστρα τούτῳ ἀνακηρύσσων.

Xenophon Memorab. iii. 1. 11. 'Ατὰρ, ἔφη, πότερόν σε τάττειν μόνον ἐδίδαξεν, ἢ καὶ ὅποι καὶ ὅπως χρηστέον ἑκάστῳ τῶν τακτέων; Η Stobæus ταγμάτων.” Simps.—Fors. ἑκάστῃ τῶν τάξεων.

Xenophon Memorab. iii. 4. 8. Οὐκοῦν, ἔφη, τὸ μὲν τοὺς ἀρχο μένους κατηκόους τε καὶ εὐπειθεῖς ἑαυτοῖς παρασκευάζειν, ἀμφοτέρων

(οἰκονόμου τε καὶ στρατηγοῦ) ἐστὶν ἔργον ; Καὶ μάλα· ἔφη. Τί δὲ, τὸ προστατεῖν ἑκάστους ἐπιτηδείους πράττειν; Καὶ τοῦτο, ἔφη.

Bessario legisse videtur, si ex interpretatione judices, τὸ προστάττειν ἑκάστους τὰ ἐπιτήδεια πράττειν. Eam lectionem cum in priori editione secutus esset Leunclavius, postea diligentius inspectis codd. legendum statuit, τῷ προστατεῖν ε. ε. π. Sed non videtur articulus rò abesse posse. Itaque si To esset e Xenophonte, non dubitarem, esse legendum τὸ τῷ, aut pro τί δὲ, τὸ δέ. Mihi non liquet quomodo legendum, etsi, quid dicere Socrates voluerit, videam; nempe quod c. 9. § 11. de officio imperantis, προστάττειν ὅ τι χρὴ ποιεῖν. Ernest.

Nec ita clare vidit Ernestus quid dicere voluerit Socrates, et quomodo legendum esset, liquere debuit, nempe τὸ προστα τεῖν ἑκατέρους ἐπιτηδείους πράττειν; Constructio est, τί δέ ; τὸ ἑκα τέρους (et patremfamilias videl. et imperatorem) πράττειν (eftcere, operam dare) ἐπιτηδείους προστατεῖν; Rursus: nonne et patrisfamilias et imperatoris partes sunt, efficere ut idonei rebus prasint, imperium habeant?

Xenophon. Memorab. 3, 5, 16. πότε γὰρ οὕτως Αθηναῖοι, ὥσπερ Λακεδαιμόνιοι, ἢ πρεσβυτέρους αἰδέσονται, οἳ ἀπὸ τῶν πατέρων ἄρχον ται καταφρονεῖν τῶν γεραιτέρων; ἢ σωμασκήσουσιν οὕτως, οἳ οὐ μόνον αὐτοὶ εὐεξίας ἀμελοῦσιν, ἀλλὰ καὶ τῶν ἐπιμελουμένων καταγε λῶσι ; πότε δὲ οὗτοι πείσονται τοῖς ἄρχουσιν, οἳ καὶ ἀγάλλονται ἐπὶ τῷ καταφρονεῖν τῶν ἀρχόντων ; ἢ πότε οὕτως ὁμονοήσουσινκ. τ. λ. Ut interrogatiunculæ inter se congruant, legendum, πότε δὲ οὕτως πείσονται τοῖς ἄρχουσιν.

Xenophon. Memorab. 3, 8, 4. πῶς οὖν, ἔφη, τὸ τῷ καλῷ ἀνόμοιον καλὸν ἂν εἴη; ὅτι, νή Δί', ἔφη, ἔστι μὲν τῷ καλῷ πρὸς δρόμον ἀνθρώπῳ ἄλλος ἀνόμοιος, καὶ ἄλλος πρὸς πάλην. ἔστι δὲ ἀσπὶς, καλὴ πρὸς τὸ προβαλέσθαι, ὡς ἔνι ἀνομοιοτάτη τῷ ἀκοντίῳ, καλῷ πρὸς τὸ σφόδρα τε καὶ ταχὺ φέρεσθαι. Depravata lectio mutatione τοῦ καλὸς in καὶ ἄλλος : restituatur igitur vera, ἔστι μὲν τῷ καλῷ πρὸς δρόμον ἀνθρώπῳ ἄλλος ἀνόμοιος, ΚΑΛΟΣ πρὸς πάλην.

Xenophon. Memorab. 3, 9, 4. προσερωτώμενος δὲ, εἰ τοὺς ἐπισταμένους μὲν ἃ δεῖ πράττειν, ποιοῦντας δὲ τἀναντία, σοφούς τε καὶ ἐγκρατεῖς εἶναι νομίζοι· οὐδέν γε μᾶλλον, ἔφη, ἢ ἀσόφους τε καὶ ἀμαθεῖς.

Concinnitas postulat, οὐδέν γε μᾶλλον, ἔφη, ἢ ἀσόφους τε καὶ ἀκρατεῖς.

Xenophon. Memorab. 3, 10, 4. 3⁄4Ag' oùv, ëon, yiyvetai év åvθρώπῳ πώποτε φιλοφρόνως καὶ τὸ ἐχθρῶς βλέπειν πρός τινας ;

Non multum abludunt hæc a lectione, quæ mihi vera esse videtur; scil. ἆρ ̓ οὖν, ἔφη, γίγνεται ἐν ἀνθρώπῳ τῳ (pro τινι) τό τε φιλοφρόνως καὶ τὸ ἐχθρῶς βλέπειν πρός τινας; Cl. J. NO. LXVI.

VOL. XXXIII.

Ρ

παῤῥησίᾳ qua per totam orationem usus est. Schottus legit ἀχθοίμην : paulo obscurius si sequentia spectes,” &c. &c. MARKLAND.

"Bene habet vulgata. Sententiam hujus loci brevitate non nihil obscuratam studui in Latinis admovenda quasi face circumlocutionis illuminare." REISK.

Latina Reiskii sunt hæc: "Ecquid tandem quoque vos hujusmodi hominum, cujusmodi ego vobis videor esse, pœniteat? Acquiescens itaque vestro de me judicio, reliquorum fremitus tanti non faciam; qui ecquid tandem mihi nocebunt? Non ipsi sunt hujus causæ cognitores, sed vos estis."

Hoc, puto, est, To teach light to counterfeit a gloom, face tam obscura illuminare. Vulgata bene quidem illa habet, ut ait Reiskius. Bene habet; sed non bene intellecta est. Sententia loci, quam nec Marklandus nec Reiskius cepit, hæc est; cur τοῖς τοιούτοις, iis qui πράττουσι καὶ λέγουσιν ὑπὲρ τῆς πόλεως, succenseatis ? Vestro, non aliorum, arbitratu agunt atque dicunt. Quicquid agant vel dicant, in vestra, non aliorum, potestate sunt. De orationibus eorum vos, non alii, sententiam feretis. Uirum, quod suadeant, faciatis an non, vestra, non aliorum, optio erit. Idem fere dicit Demosthenes, De Corona, p. 318. ed. Reisk. καίτοι ἔγωγ ̓ ὁρῶ τῆς τῶν λεγόντων δυνάμεως τοὺς ἀκούον τας τὸ πλεῖστον μέρος κυρίους ὄντας.

Lysias. ΔΗΜ. ΚΑΤΑΛ. ΑΠΟΛ. p. 783. 1. 1. καὶ δέξαιντ ̓ ἂν μικρὰν εἶναι τὴν πόλιν μᾶλλον ἢ δι ̓ ἄλλους μεγάλην καὶ ἐλευθέραν· ἡγούμενοι νῦν μὲν διὰ τοὺς ἐκ Πειραιῶς κινδύνους αὐτοῖς ἐξεῖναι ποιεῖν ὅ τι ἂν βούλωνται. ἐὰν δ ̓ ὕστερον ὑμῖν δι ̓ ἑτέρων σωτηρία γένηται, τούτους μὲν ἐπιλύσεσθαι, ἐκείνους δὲ μεῖζον δυνήσεσθαι.

σε ἐπιλύσεσθαι] videtur ἐπηλυγάσεσθαι legendum esse : fore, ut ipsi (sycophantæ) illos vindices libertatis publicæ obruant, obscurent, (luminibus eorum officiant) ipsimet autem (sycophanta puta) plus in republica possint (quam viri de ea optime meriti). Reisk.

Legendum censeo τούτους μὲν ΕΠΙΛΕΥΣΘΗΣΕΣΘΑΙ, fore, ut hi lapidibus obruantur: τούτους, sycophantas scil. ἐκείνους, reipublicæ servatores.

Lysias. ΚΑΤΑ ΦΙΛΩΝΟΣ p. 889. 1. 1. πῶς δ ̓ εἰκός ἐστι τοῦ τον, ὃς οὐδὲ τελευταῖος ἐπὶ τοὺς κινδύνους ἦλθε, πρότερον τῶν κατερ γασαμένων, καὶ οὕτω συντιμηθῆναι; “ Videtur sic legendum, καὶ οὕτωσί γε τιμηθῆναι; σχέτλιόν γ ̓ ἂν εἶναι.” Reisk.

Constructio est—τούτον συντιμηθῆναι πρότερον τῶν κατεργασαμένων, καὶ οὕτω. οὕτω, ἐμφατικὸν est, Taliter, Tam honorifice.

221

OXFORD LATIN PRIZE ESSAY, FOR 1825.

Neque id querimur, esse hauc Tribunorum plebis potestatem; tantummodo si quis ea potestate temere est usus. CIC. DE LEG. AGR. OR. II. c. 12.

DE TRIBUNICIA APUD ROMANOS POTESTATE.
ARGUMENTUM.

Institutionum civilium vim atque naturam ex legum administratione potius quam ex legibus ipsis dignosci posse. Ex nimia et injusta dominatione quam, ante Tribunos plebis constitutos, in plebem exercuerant Patres, ostenditur; 1o. Tribuniciam potestatem per se utilem Romanis et necessariam fuisse; 2°. Ex sequentibus comprobatur, eandem potestatem ultra suos limites evectam fuisse, et in pessimos usus conversam. Quæritur 1°. Quæ fuerit initio Tribunorum potestas; 2°. Quæ post auctum collegium; 3°. Quibus deinceps calamitatibus eadem potestas Tribunicia occasionem dederit, et quam ob rem tantos progressus fecerit ante primum bellum Punicum. Quæ fuerit Gracchanis temporibus potestas Tribunicia; quæ Syllanis; quæ Pompeianis; quæ denique sub Imperatoribus. Cur Romanis male cesserit Tribunorum plebis constitutio; 1o. Ipsorum Tribunorum facta; 2°. Prava Optimatum consilia; 3°. Reip. Romanæ

πολιτεία.

Eadem conclusio ex perfectiore apud nosmet ipsos administrationis forma dedu

citur.

QUÆNAM fuerit illa civitatis administrandæ ratio, qua in rebus tum externis tum domesticis ordinandis uterentur veteres, si quis accuratius intelligere velit, is profecto singulorum hominum in officiis civilibus exequendis mores atque ingenia, cum singulis ipsis institutionibus compensatos quodammodo, et collatos habeat, necesse est. Parum enim ad politicas res evolvendas profuisset vel summus labor, et summum ingenii acumen, nisi tenebras erroresque philosophiæ suo exemplorum lumine Historia dispulisset. Quemadmodum enim et animo humano et corpori multæ sunt a natura vires inditæ, quæ hominibus, pro uniuscujusque voluntate, aut lucro solent esse aut detrimento; ita fere, si quid commodi vel damni ex civitatibus bene maleque moratis profluat, id vix conditoribus potius et legumlatoribus tribuendum est, quam iis, qui sibi traditis, vel utantur recte, vel abutantur, facultatibus.

Quam quidem opinionem non levi argumento nobismet ipsis confirmare posse videmur, quotiescunque Tribuniciam illam apud Romanos potestatem intenta acie contemplemur. Quum enim nulla omnino hac ipsa potestate utilior esse potuit per se constitutio; ita etiam vix ullam reperies, quæ propter singulorum imprudentiam atque ambitionem pejus universis et infelicius cesserit.

Quod si ab omnibus comprobatum sit, eam quæ Romæ

potius audaciæ atque ambitioni tribuendum. Quandoquidem vero nemini, in politica quam appellant prudentia vel minimum versato, ignotum sit, hujusmodi initia paullatim ad majora tendere, donec ea quæ primo " auxilii latio” nuncupetur auctoritas, in "lubidinem" et "vim" apertam postremo erumpat; hoc præcipue a Patribus cavendum fuit, ne suæ potestatis Tribuni unquam obliviscerentur, et aliena jura sensim invaderent. Quippe manifestum fuit, eos, qui Tribuniciam potestatem non "petierunt" modo, sed et “extorserunt,” eadem etiam indulgentia et facilitate, alia alias postulando, fore abusuQuorum omnino nihil Patres videntur prospexisse; quum enim, uti fieri solet, libertas ista in licentiam paullatim accreverit; quum prava singulorum ambitio Tribuniciæ potestati indies profecerit; magis tamen adhuc, ipsorum Patrum nunc socordia, et, ut ita dicam, securitas; nunc vero linguæ, potiusquam factorum vis; irritæ minæ; aut ira, temere atque impotenter jactata.

2. Duo tantum, an plures redeunti in urbem plebi dati fuerint Magistratus,3 incertum relinquimus. Satis constat decem* fuisse creatos, anno post secessionem tricesimo sexto; quæ res, utrum emolumento magis, an detrimento Patribus esset, addubitemus licet. Latius certe pravi ingenii hominibus patefacta est ad Tribunatum via; et quo auctior factus fuerit eorum numerus, eo periculosior reipublicæ auctoritas. Contra autem odia magis, invidiasque inter ipsos Tribunos augurati sunt Patres, quas ut foverent, alios criminando, alios autem ad suorum partem conciliando,3 principes eorum summo studio hortabantur.

Quæ quidem collegarum inter se dissensio tum in seditionibus comprimendis maxime valebat, tum illud, ut aiunt, “auxilium" plebi concessum, ad Patres ipsos aliquando transferebat. Hoc enim fuit, quod, priore Tribuniciæ potestatis anno, motus de lege compescuit; hoc etiam, quod, aucto jam tandem collegio, quum eadem iterum agebatur quæstio, " sex ad intercessionem comparavit;" hoc, quod inexorabiles illos Tribunos, Sextium Liciniumque, a proposito deterruit; hoc denique,”

1 Cic. pro Domo sua. Furiosa tis vesani Tribuni pl. Liv. vi. $8. Jam vos tribunicia lubido, non potestas, regit.

* Liv. vi. 41.

3 Vide Dionys. Hal. et Liv. iii. So.

* Liv. vi. 41.

§ Liv. il. 44. Dion. H. 1. ix. initio. Cic. de Legg. iii. 10. Quod enim est tam desperatum collegium, in quo nemo e decem sana mente est?

6 Liv. i. 44.

7 lb. iv. 48.

$ Ib. vi. 35.

9 Plut. in Vit.