their being more expert in the art of making gold, and in consequence of this supplying the royal treasuries more speedily, and more abundantly than other alchymists. For they were always a people immoderately addicted to gain.

Manor Place, Walworth, July 9.

THOMAS TAYLOR.

IN EURIPIDEM COMMENTARII Joannis SEAGER, A.B. Bicknor. Wallicæ in comitatu Monumethia Rectoris.

NO. I.

Hecuba, v. 265.

̓Αλλ' οὐδὲν (inquit Hecuba) αὐτὸν (Achillem) ἡδέ γ' (Polyxena, cædi destinata) εἴργασται κακόν.

̔Ελένην νιν αἰτεῖν χρὴ τάφῳ προσφάγματα.

Πρόσφαγμα τι sine causa conjecit Beckius. Porson.

Si Ελένην et προσφάγματα diversæ rei accusativi sunt, et constructio eadem quæ in Posce deos veniam, sine causa tantum conjecit Beckius ; nam, quod ad sensum, προσφάγματα, numero plurali pro singulari posito, a πρόσφαγμα τι non discrepat : sin ejusdem rei accusativi Ελένην et προσφάγματα, si Helena ipsa victima, loco Polyxenæ, Achilli poscenda fuit, plus quam superva canea conjectura Becki, sensus enim οίχεται, et melius fuisset dare 'Ελένην νιν αἰτεῖν χρὴ τάφῳ πρόσφαγμα ΤΟΙ. Porro, versu sequenti (266) pro Κείνη γὰρ ὤλεσέν νιν, εἰς Τροίαν τ' ἄγει, legendum, Κείνη γὰρ ὤλεσέν νιν, Η Σ Τροίαν Γ' ἄγει. “ Quæ quidem ad Trojam ducit.” [At τοι vix unquam sententiam claudit. Ep.]

Hecuba, v. 605. (60S. ed. Pors.)

Μὴ θιγγάνειν μου μηδέν, ἀλλ ̓ εἴργειν ὄχλον

Τῆς παιδός. Sic male vulgo legebantur hæc verba Hecubæ de Polyxena jamjam moritura. Porsonus, subdistinctione post ὄχλον posita, τὸ μου recte cum τῷ παιδὸς colligavit. Sed quanto elegantius fuisset Μὴ θιγγάνειν ΜΟΙ μηδέν, ἀλλ ̓ εἴργειν ὄχλον, Τῆς παιδός !

Hecuba, v. 1000. (986. ed. Pors.)
Hecuba. Οἶσθ ̓ οὖν ὃ λέξαι σοί τε καὶ παισὶν θέλω ;
Polymestor. Οὐκ οἶδα. τῷ σῷ τοῦτο σημανεῖς λόγῳ.
Hecuba. *Εστω φιληθεὶς, ὡς σὺ νῦν ἐμοὶ φιλεῖ.
Polymestor. Τί χρημ ̓, ὃ κἀμὲ καὶ τέκν ̓ εἰδέναι χρεών ;

Hujusce versus (986) obscuritatem agnoscunt Musgravius et Reiskius, Polydorus, Hecubæ filius, Polymestori commissus fuerat, qui, fide fracta, pupillum jugulaverat. In dialogo inter Hecubam et Polymestorem, ex quo locus hic descriptus est, dissi mulat illa notitiam suam Polydori cædis, odiumque inde in Polymestoren susceptum. Si legeremus ΕΣΩ φιληθεὶς, ὥς ΓΕ νῦν ἐμοὶ φιλεῖ, verba Hecubæ persona magis convenirent; cum parentheticum et ambiguum hoc dictum, amicitiæ a Polymestore attributum, communis odii in hunc imprecationem sive votum velaret.

Hecuba, v. 1270. (1252. ed. Pors.)

Polymestor. Κύων γενήσει, πύρσ ̓ ἔχουσα δέργματα.

Hecuba. Θανοῦσα δ', ἢ ζῶσ ̓, ἐνθάδ ̓ ἐκπλήσω βίον ;
Polymestor. Θανοῦσα. τύμβῳ δ ̓ ὄνομα σῷ κεκλήσεται.

Hoc ridiculi aliquid habere vidit Musgravius, qui, approbante Porsono, conjecit ἐκπλήσω πότμον; Attamen vera lectio mihi videtur, Θανοῦσα δ', ἢ ΠΩΣ, ΚΕΙΝΟΝ ἐκπλήσω βίον ;

"Morte ne, an transformatione alia, caninam illam vitam finiam?"

Orestes, v. 384. (378. ed. Pors.)

Orestes, matricidii penas civibus daturus, Menelao, tum primum laboribus et periculis Trojani belli, reditusque ad patriam, elapso, Σώσον μ'. inquit, ἀφίξαι δ' αὐτὸς εἰς καιρὸν κακῶν. quod verti tur, “ Serra me : advenisti ipse in ipso articulo malorum.” Vel legendum, ἀφιξαι δ ̓ ΑΥΤΟΝ εἰς καιρὸν κακῶν, vel potius interpretandum, Ipse enim in ea tempora incidisti quibus mala passus sis. Haud ignarus ipse mali, misero succurre.

Orestes, v. 429. (423. ed. Pors.)

Οὐδ' ἥγνισαι σὸν αἷμα κατὰ νόμους χεροίν ; Oresti ait Menelaus. Malim, Οὐδ' ήγνισαι ΣΑΙΝ αἷμα κατὰ νόμους χεροῖν ;

Orestes, v. 735. (727. ed. Pors.)

Εἰκότως κακῆς γυναικὸς ἄνδρα γίγνεσθαι κακόν.

« Forsan distinguendum post εἰκότως, et oratio in fine versus suspendenda, utpote abrupta. Porson.

Malim, ΕΙΚΟΣ ΗΝ κακῆς γυναικὸς ἄνδρα γίγνεσθαι κακόν.

Orestes, v. 924. (916. ed. Pors.)

"Αλλος δ' ἀναστὰς, ἔλεγε τῷδ ̓ ἐναντία,
Ὃς εἶπ ̓ Ορέστην, παῖδα τὴν ̓Αγαμέμνονος,
Στεφανοῦν, ὃς ἠθέλησε τιμωρεῖν πατρὶ,
Κακὴν γυναῖκα κάθεον κατακτανών,
Ἢ κεῖν ̓ ἀφῄρει, μήθ ̓ ὁπλίζεσθαι χέρα,
Μήτε στρατεύειν ἐκλιπόντα δώματα,
Εἰ τἄνδον οἰκουρήμαθ' οἱ λελειμμένοι
Φθείρουσιν, ἀνδρῶν εὐνίδας λωβώμενοι,

Sententia non mala: nescio igitur cur mihi venerit in mentem; Η κεῖν ΑΠΕΙΛΕΙ, μήθ' ὁπλίζεσθαι χέρα, Μήτε στρατεύειν, ΕΚΛΙΠΩΝ τὰ δώματα Εἰ τἄνδον-κ. τ. λ.

Alioquin minatur ista, nempe, se neque manum armaturum, neque militaturum relicta domo sua, Si-"&c.

Orestes, v. 1049.

Orestes, sororem Electram amplexus, exclamat,
Ω στέρν ̓ ἀδελφῆς, ὦ φίλον πρόσπτυγμ ̓ ἐμόν !
Τάδ ̓ ἀντὶ παίδων καὶ γαμηλίου λέχους
Προσφθέγμαθ' ἡμῖν τοῖς ταλαιπώροις πάρα.

« Προσφθέγματ ̓ ἀμφὶ Ald. et MSS. fere omnes. ἄρτι pro ἀμφὶ Musgravius, quod Brunckius recepit, simul tamen conjiciens gooφθέγμαθ' ἡμῖν, quod er H (MS. Harleiano) edidi.” Porson. Antequam Professoris notam legissem, conjeceram Τάδ ̓ ἀντὶ παίδων, καὶ γαμηλίου λέχους

Προσφθέγματ ̓ ΑΝΤΙ, τοῖς ταλαιπώροις πάρα.

repetitione præpositionis arì venustissima.

Longius a lectione Aldina et MSS. fere omnium, recedit quam ἀντί. [Αι ἀντὶ vix alibi sic reperitur. ED.]

Phoenissae, v. 574.

Φέρ', ἣν ὅλῃς γῆν τήνδ', ὃ μὴ τύχοι ποτὲ

Πρὸς θεῶν, τρόπαια πῶς ἀναστήσεις δορός

Distinguo, Φέρ', ἂν ἕλης γῆν τήνδ' (ὃ μὴ τύχοι ποτέ !)
Πρὸς θεῶν, τρόπαια πῶς ἀναστήσεις δορός ;

Phoenissa, v. 996.

Creon. Χώρει νυν. Menaceus, ὡς σὴν πρὸς κασιγνήτην μολών, "Ης πρῶτα μαστὸν εἵλκυσ ̓, Ιοκάστην λέγω, Ματρὸς στερηθεὶς, ὀρφανός τ' ἀποζυγείς, Προσηγορήσων εἶμι, καὶ σώσων πόλιν.

Decreverat quidem Menaceus σώζειν πόλιν, qua solum potuit, 'pro patria moriendo;' sed patrem Creontem, qui ablegatione filium a morte eripere voluit, sententiam suam celare, et decipere, item decreverat. (vid. vv. 998, 999.) Urbem igitur se servaturum esse, id est, se moriturum esse, Creonti numquam dixisset. Legendum itaque censeo, καὶ σώσων ΠΟΛΕΙ. Jocastam scilicet-consolando, ne dolori succumbat.

Phoenissa, v. 1666.

Οὐκ εἰς γάμους σοὺς συμφορὰν κτήσει γόοις.

Γάμους σοὺς pro ipso Hæmone, cui nuptura videbatur Antigone, accipio. Vid. Valckenaer.

Medea, v. 500.

"Αγ', ὡς φίλῳ γὰρ ὄντι σοι κοινώσομαι,
Δοκοῦσα μέν τι πρός γε σοῦ πράξειν καλ
Ομως δ, ἐρωτηθεὶς γὰς αἰσχίων φανεῖ
Νῦν ποῖ τράπωμαι;

Rescribendum videtur, Δακοῦσα ΜΗΔΕΝ πρός γε σου πράξειν καλῶς, "Ομως δ',

κ. τ. λ.

Hippolytus. v. 685.

* Ω παγκακίστη, καὶ φίλων διαφθορά,
Οἱ εἰργάσω με. Ζεὺς, ὁ γεννήτως ἐμὸς,
Πρόῤῥιζον ἐκτρίψειέ σ', οὐτάσας πυρί.

Οὐκ εἶπον (οὐ σῆς προὐνοησάμην φρενός ;)
Σιγᾶν ἐφ ̓ οἶσι νῦν ἐγὼ κακύνομαι ;

Ita Phædra nutricem suam incessit, quæ nolente domina, aut certe dubitante, amorem illius incestum Hippolyto patefecerat. Reponere velim,

Οὐκ εἶπον, ΩΣ σῆς προὐνοησάμην φρενὸς,

Σιγᾶν ἐφ ̓ οἶσι νῦν ἐγὼ κακύνομαι;

“ Tum quum consilium tuum prasentiebam.”

Hippolytus. v. 1386.

Ιώ μοί μοι. τί φῶ; Πῶς δ ̓ ἀπαλλάξω βιοτὰν
̓Εμὰν τοῦδ' ἀναλγήτου πάθους ;

Multis conjecturis unam etiam addo; scribendum esse scilicet, Πῶς δ ̓ ἀπαλλάξω βιοτὰν Εμὰν τοῦῦ ̓ΑΝΑΛΓΗΤΟΣ πάθους; “ Quomodo vero liberabo vitam meam ab isto malo, ut non amplius doleam?

Alcestis. v. 529.

Hercules. Οὐ μὴν γυνή γ ̓ ἔλωλεν ̓́Αλκηστις σέθεν ;
Admetus. Διπλοῦς ἐπ ̓ ἀυτὴν μυθός ἐστι μοι λέγειν.
Πότερα θανούσης εἶπας ἢ ζώσης πέρι;

Herc.

Adm.

Herc.

Adm.

Herc.

Adm.

*Εστιν τε, κοὐκ ἔτ ̓ ἐστὶν, ἀλγύνει τ ̓ ἐμέ.
Οὐδέν τι μᾶλλον οἶδ'· ἄσημα γὰρ λέγεις.
Οὐκ οἶσθα, μοίρας ἧς τυχεῖν αὐτὴν χρεών ;
Οἶδ· ἀντὶ σοῦ γε κατθανεῖν ὑφειμένην.
Πῶς οὖν ἔτ ̓ ἐστὶν, εἴπερ ἤνεσεν τάδε ;

Herc. *Α. μὴ πρόκλαι ̓ ἄκοιτιν, εἰς τόδ' ἀναβαλοῦ.

Emendandum, '4. μὴ πρόκλαι ̓ ἄκοιτιν. εἰς ΤΟΤ ̓ ἀναβαλοῦ. “ In

illud tempus quo fatum exequetur, quo revera morietur."

nondum scit Hercules Alcestim mortuam esse. [Similis est conjectura Wakefieldi. Ed.]

Alcestis. v. 716.

Admetus. Καὶ μὴν Δίος γε μείζον ̓ ἂν ζώοις χρόνον.
Pheres. ̓Αρᾷ γονεῦσιν, οὐδὲν ἔκδικον παθών;

Ejicienda particula av, quæ voto officit, et rescribendum, Kai μὴν Δίος γε μείζονα ζώοις χρόνον.

Pergit Admetus : Μακροῦ βίου γὰρ ᾐσθόμην ἐρῶντά σε. cui respondet Pheres: ̓Αλλ ̓ οὐ σὺ νεκρὸν ἀντὶ σοῦ τόνδ' ἐκφέρεις ; (v. 719.) Innuens, Admetum quoque ipsum nimium vitæ cupidum esse, qui NO. XXXIX.

VOL. XX.

Cl. J.

F

uxorem pro se mori passus esset. [Particulam av ejecit et Matthiæ. Ed.]

Alcestis. v. 813.

Hercules. Γυνὴ θυραῖος ἡ θανοῦσα· μὴ λίαν

Servus.

Herc.

Serv.

Herc.

Πένθει· δόμων γὰρ ζῶσι τῶνδε δεσπόται.
Τί ζῶσιν ; οὐ κάτοισθα τὰ ἐν δόμοις κακά ;
Εἰ μή τι σός με δεσπότης ἐψεύσατο.

“Αγαν γ' ἐκεῖνός ἐστ ̓ ἄγαν φιλόξενος. Οὔκουν· ἐθνείου γὰρ ἕνεκ' εὖ πάσχει νεκροῦ. Lectionem Aldinam, Ούκουν ἐθνείου γ ̓ οὔνεκ' εὖ πάσχει νεκροῦ, εἰ plenam distinctionem post ouxovv ponamus, sensu commodo interpretari possimus :

« Non adeo. Quoniam mortua peregrina est, non ita male -cum eo agitur."

Andromache. v. 46.

— δειματουμένη δ ̓ ἐγώ,

Δόμων πάροικον, Θέτιδος εἰς ἀνάκτορον
Θάσσω τοδ ̓ ἐλθοῦσ ̓, ἄν με κωλύσῃ θανεῖν.
Πηλεύς τε γάρ νιν ἔκγονοί τε Πηλέως
Σέβουσιν, ἑρμήνευμα Νηρήδος γάμων.

Non dubito reponere Σέβουσι, ΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑ Νηρῇδος γάμων. [Atque : finalis produci debuit, propter μν. ld Critici recentiores comprobant. Ed.]

Andromache. v. 75.

Andromache. ̓Απωλόμην ἄρ ̓· ὦ τέκνον, κτενοῦσί σε

Δισσοὶ λαβόντες γῦπες· ὁ δὲ κεκλημένος

Πατὴρ ἔτ ̓ ἐν Δελφοῖσι τυγχάνει μένων.

Cur κεκλημένος ? Nonne revera Molossi pater fuit Neoptolemus ? Legendum procul dubio: ὁ δὲ ΚΕΚΤΗΜΕΝΟΣ, Πατὴρ, ἔτ ̓ ἐν Δελφοῖσι τυγχάνει μένων. DOMINUS vero meus, pater tuus, &c. Neoptolemum, et patrem Molossi, et dominum. suum, esse, versibus 24 et 25 fatetur Andromache: Κἀγὼ δόμοις τοῖσδ ̓ ἄρσεν ἐντίκτω κόρον, Πλασθεῖσ' ̓Αχιλλέως παιδί, ΔΕΣΠΟΤΗ͵ τ ̓ ἐμῷ.

Andromache. v. 193.

Purgat sese Andromache zelotype Hermioni, Neoptolemi uxori;

Εἶπ ̓, ὦ νεάνι, τῷ σ ̓ ἐχεγγύῳ λόγῳ
Πεισθεῖσ ̓ ἀπωθῶ γνησίων νυμφευμάτων;
Ως ἡ Λάκαινα τῶν Φρυγῶν μείων πόλις,
Τύχῃ θ ̓ ὑπερθεῖ, καί μ' ἐλευθέραν ὁρᾷς ;
Ἢ τῷ νέῳ τε καὶ σφριγῶντι σώματι,
Πόλεώς τε μεγέθει, καὶ φίλοις ἐπηρμένη,
Οἶκον κατασχεῖν τὸν σὸν ἀντί σου θέλω ;