Napin.

Munere pro tali, fic te tellure benigna
Deinde tuus fortunet ager, sit divite funde
Luxuriofa tui curvent pomaria fructus,
Laeta Bavillaei ruinpantur ut horrea ruris
Atque tuae nunquam defit sua gratia villae.
Quamvis non oinnis tellus sit idonea plantis.
Omnibus, et certas leges, ac foedera certis
Praelcribat natura locis, praescriptaque servet:
Illis Franca tamen non eft obnoxia tellus
Legibus, eximiae quae fertilis ubere glebae.
Nil fructus non laeta ferat, nil culta recuset.
Et quamquam multo generosos palmite colles
In primis longo tollat Burgundia tractu,
Quamquam pomiferis laetetur Neustria campis,
Belsia sit farris opulenta, Veluna metallis,
Benharnus nemorosa, racemiferique Tricasses.
Nutritor pecorum Biturix, Arvernus equorum:
Eft tamen omne folum Francae telluris, alendis
Hortorum arboribus, rurique insigne colendo.
Praefertim riguae tellus vicina Turoni,
Ver ubi perpetuum, semperque nitentia prata,
Et quos lentus Arar, praecepsque Druentius agros
Perluit, et pingui vallis rorata Garumnae,
Vosque Parisiaci ditissima praedia ruris.

Si tamen ipfa tuo tellus optanda parebit
Arbitrio, glebae fundus quaerendus opimae.
Nam fuge triste folum, fulva, quod languet arena,
Nec non quae pressos interiacet infima colles
Convallis, cui lenta palus exhalet inerti
De fundo tetram crassa cum nube Mephitim,
Unde gravem referant etiam sua poma faporem:
Et fuge perpetuis campum qui flatur ab Austris.
Optimus ille loeus nobis, haec optima fedes
Arborei foetus, ubi coeli mitibus auris,
Declives campi terra pendente patebunt.
At licet apricum ad folem, ventosque tepentes
Vergat ager: non ille tamen removendus ab horto
Florifero; fpatio sua fit divortia iusto
Floribus, et pomis: fed ferri ingentia claustra

Rapin.

Clathrorum ordinibus dirimant pomaria longis,
Defendantque aditus, populo, pecorique caven.

dos.

Non iam, telluri qui fit delectus habendae
Hic repetam, moresque ipfos, habitusque loco-

lum

Plantandique modos, et tempora certa serendi:
Omnia iam populis vulgata. Quis ilicet omnem
Monstratum agricolis culturae nefciat ulum?
Si vero arboribus per fe fatis aequus alendis
Non fit ager: fossa terram profcinde patenti,
Jpfa prostructi quge strata crepidine muri;
Et fterilem late non impiger effode campum;
Proque solo exhaufto meliorem fuffice terrain.
Haec melior, graciles quae fundo imitatur are.

nas,
Si tamen illius color eft bonus, et bonus hu-

mor:

Campus alit nimias, fi fit nimis humidus, her

bas.

Quaere prius terram fru&us qui, quamque dece.

bunt:
Vitibus an fit ager magis ingeniosus habendis,
An magis arboribus: nam per vim nulla coacti
Gratia ruris erit: ne ruri proinde colonus
Naturae contra morem, ingeniumque coacto
Imperet, ut per se tellus tractata monebit.
Cum fuerit iam ftratus ager, tellusque parata,
Inprimis ipsum, certo difcrimine, campum.
Partiri, plantisque ratas describere fedes
Mandabo: et poftquam lecta de gente flagellum
Optaris, decerpe manu, aut exscinde fecuri
Silvestrem ramum, terraeque immitte tepenti:
Nec pigeat fcrobibusque manus adhibere cavan-

dis,
Sternendoque lolo. Te talem impendere cu-

ram, Arboribusque tuis primos imponere mores

Pro

Mapin.

Proderit, et sectos, ipso de corpore matrum,
Arboreos foffo ramos deponere campo.

Nec fuit indignum quondam , dum prima vige..

ret
Persarum fortuna, alto de sanguine magni
Astyagis Regem campos coluisse fuperbum.
Saepe illum patrios flores, et poma, per hortos
Plantantem, manibusque suis plantata rigantem
Attonitus vidit mons vertice Tmolus ab alto,
Maeoniis unus late qui praefidet arvis;
Et Regem agricolam longe miratus Orontes.
Hanc etiam, ut perhibent, fefe exercebat ad ar-

tem
Cum domito Fabius Dictator ab hofte redibat,
Non veritus, medio dederat qui iura fenatu,
Ferre idem arboribusque fuis terraeque colendae,
Vietricesque manus ruri praestare ferendo.
Ipsa triumphales tellus experta colonos,
Atque ducum manibus quondam versata suorum.
Maiores fructus, maiora arbufta ferebat.
Talis foedifragum postquam Masinissa Syphacem
Et Numidain infidum Poenis fregiffet in arvis,
Imperiis terram ipfe suis parere docebat,
Atque suo cultu Maurum mansuescere coelum.
Tu quoque regnando curas dum dividis orbi,
Nonnunquam solio, ut perhibent, descendis ab

alto,
Et quas imperii, quas rerum tendis habenas,
Rure tuo, magne interdum LODOICE, remittis.
Nam fangermani seu te accepere recessus,
Seu fors Versalii, five alta palatịa'fontis
Bellaquei: per te curando incumbere fundo
Non dubitas: circum famuli stant ordine longo:
Centum qui pomis, centum qui foribus hortos
Conferere ingentes, et aquas deducere certent:
Artificumque vices' varins, operumque laborem
Per medios instans operi partiris; ut agrum
Omnia sint, paribus numeris dimensa per omnem.
Laeta super, niveisque volans Pax aurea bigis,

Prae.

Xapin.

Praetendit populis ramum frondentis olivae.
Et quamquam externas longe tibi gloria lauros
Ostendat, lauros alias, per patria rura
Ipfe feris, quas vi&tor ames ineruisle coronas.
Interea omnis humus placidi te ruris amantem
Gratatur, tantoque folum cultore fuperbum
Plus viget, atque fuo fe laetum indulget amanti.

Du:

Dufre s n o 9.

Dufresnoy.

Charles Alphonse Dufresnoy, geb. zu Paris, 1611. war zugleich Mahler und Dichter, und wählte die Miables rei zum Gegenftande eines lateinischen Gedichts, das ihm jedoch weniger gelang, als die Ausübung dieser Sunft, durch die er sich bei seiner Nation sehr viel Ruhm erwarb. Zwar fehlt es seinem Gedichte nicht ganz an schönen Zügen, und an einzelnen mit glücklicher Phantasie gedachten, und mit Geschmack angelegten Bildern; aber das Ganze hat doch zu viel syftematische Trockenheit in der Anordnung nicht nur, sondern auch in der Einkleidung. Die Sprache hat indeß viel Scorrektheit, und einen gewissen edeln, månnlichen Ernst; auch verrathen die Vorschriften selbst den reif ausges bildeten Geist und Geschmack des einsichtvollen Stünftlers. Folgende Stelle empfiehlt dem angehenden Mahler das Stus dium der Natur, eine geschmackvolle Nachahmung derselben, Ueberdenkung seines Plans, ehe er an die Arbeit geht, und fich von seinem Gegenstande begeistern låßt, und endlich Wetteifer 'mit der Antike.

DE ARTE GRAPHICA, v. 37. fl.

Praecipua inprimis Artisque potissima pars eft,
Nosse quid in rebus Natura crearit ad Artem
Pulchrius, idque modum iuxta, mentemque vetu.

stam,
Qua fine barbaries caeca et temeraria pulchrum
Negligit, insultans ignotae audacior arti;
Ut curare nequit, quae non modo noverit effe.
Illud apud Veteres fuit unde notabile dictum,
Nil pictore malo Securius atque Poeta. *)
Cognita amas, et amata cupis, sequerisque cu.

pita;
Paffibus affequeris tandem , quae fervidus urges :
Illa tamen quae pulchra decent, non omnia casus
Qualiacumque dabunt, etiamve fimillima veris.

Nam *) Ein Vers aus dem horaj.