The consternation of the Greeks on the death of Palamedes: Sic si ruptis inoderator habenis Deciderit, turbantur equi, leviora stupentes Ceu timeant, incerta vago vestigia cursu We conclude with some of his moral sentences: Summe miser est, cui nec sperare relicturn. He addresses his book in conclusion: Sis utinam invidia dignus, quæ summa lacessit, In DEMOSTHENEM Commentarii JoANNIS SEAGER, Bicknor Wallica in Com. Monumethiæ Rectoris. No. VII.—[Continued from No. LVIII.] IN Onetorem, II. p. 877. 1. 18. σκέψασθε τοίνυν τὴν ἀναίδειαν, ὅς γ ̓ ἐν ὑμῖν ἐτόλμησεν εἰπεῖν, ὡς οὐκ ἀποστερεῖ με ὅσῳ πλείονος ἀξιόν ἐστι (τὸ χωρίον ̓Αφόβου, δηλονότι, ἐφ ̓ οὗ τοὺς ὅρους ἔθηκεν Ονήτωρ) ταλάντου· καὶ ταῦτ ̓, αὐτὸς τιμήσας οὐκ ἄξιον εἶναι πλείονος. ὅσον habet margo ed. Lutetianæ. quod nescio an sit melius ; ut accusativos duo regat ἀποστερεῖ, vel legendum fors. ΟΣΟΥ, ut sequatur ἀποστερεί accusativus personæ cum genitivo rei. In Onetorem, II. p. 878. 1. 12. ἄξιον τοίνυν καὶ τὸν ὅρκον, ὁποῖόν τιν ̓ ἂν ὤμοσεν, εἴ τις ἔδωκεν, ἐκ τούτων ἰδεῖν. ὃς γὰρ ὀγδοήκοντα μνᾶς ἔφη τὴν προϊκ ̓ εἶναι, εἰ τότ' αὐτῷ τις ἔδωκεν, ομόσαντι ταῦτ ̓ ἀλη θῆ λέγειν, κομίσασθαι, τί ἐποίησεν ἄν. ἢ δῆλον ὅτι ὤμοσεν; τί γὰρ καὶ λέγων οὐ φήσει τότ ̓ ἂν ὀμόσαι, νῦν γε τοιαῦτ ̓ ἀξιῶν ; οὐκοῦν ὅτι γ ̓ ἐπιώρκησεν ἂν, ἑαυτὸν ἐξελέγχει. νῦν γὰρ οὐκ ὀγδοήκοντα μνᾶς, ἀλλὰ τάλαντον, δεδωκέναι φησίν. Vulgata lectio est, ή δῆλον ὅτι ὠμολόγησέ τι. καὶ γὰρ λέγων οὐ φήσει τότ ̓ ἂν ὁμόσαι, ν. γ. τ. a.-quæ modo sic exhibeatur, ή δῆλον ὅτι ὠμολόγησε, τί. καὶ γὰρ, λέγων, οὐ φήσει τότ' ἂν ὁμόσαι, ν. γ. τ. α.) mihi quidem Reiskiana melior videtur. Post ὠμολόγησε, τί, subaudiendum ἐποίησεν ἄν. "Vel potius interrogatione non opus est: manifestum est enim, istum factis suis confessum esse, quid (fecisset.) nam verbis quidem, (λέγων,) cum talia, tam diversa, nunc postulet, juraturum se fuisse negabit." In Onetorem, II. p. 878. 1. 17. Sequitur, τί μᾶλλον ἂν οὖν εἰκότως τις αὐτὸν ἐκεῖνα ἐπιορκεῖν ἢ τάδ' ἡγοῖτο; Atqui cur verisimilius quis putet, eum tunc de octoginta minis pejeraturum fuisse, quam nunc de talento? In Onetorem, II. p. 879. 1. 12. εἶτα νῦν παρακρούσασθαι ζητεῖ, καὶ φενακίζει, λέγων ὡς πρότερον τοὺς ὅρους ἔστησεν (αὐτὸς Ονήτως) ἢ ἐκεῖνον ("Αφοβον) τὴν δίκην ἔφλειν. οὐ πρότερόν γε ἢ παρὰ σοι, εἴ γε νῦν ἀληθῆ λέγεις. δῆλον γὰρ ὅτι καταγνοὺς ἀδικίαν αὐτοῦ ταῦτ ̓ ἐποίεις. Post ἢ παρὰ σοὶ reticetur δίκην ὠφλεν. In Onetorem, II. p. 880. 1. 12. ἢ σὲ μὲν δεῖ κομίσασθαι πάντα, τὸν δὲ καὶ καταδικασάμενον, καὶ δι ̓ ὀρφανίαν ἠδικημένον, καὶ προικὸς ἀληθινῆς ἀπεστερημένον, ὃν μόνον ἀνθρώπων οὐδὲ τῆς ἐπωβελίας ἄξιον ἦν κινδυνεύειν, ἠναγκάσθαι τοιαῦτα παθεῖν, κεκομισμένον μηδ ̓ ὁτιοῦν, καὶ ταῦτ ̓ ἐθέλοντα ποιεῖν ὑμῖν αὐτοῖς, εἴ τι τῶν δεόντων ἐβούλεσθε πράττειν ; Legendum, καὶ ταῦτ ̓ ἐθέλοντα ποιεῖν ̓Εφ ̓ ὑμῖν αὐτοῖς, ποιειν ἐφ' ὑμῖν αὐτοῖς, est Vestra ipsorum potestati permittere ; Vobis ipsis arbitrium permittere. Hoc se re vera fecisse, docet Demosthenes In Onetor. I. p. 864. τὸν μὲν γὰρ οἰόμενος δεῖν ἐν τοῖς φίλοις διαδι κάσασθαι τὰ πρὸς ἐμὲ, καὶ μὴ λαβεῖν ὑμῶν πεῖραν, οὐχ οἷός τ ̓ ἐγενόμην πεῖσαι. τοῦτον δ ̓ ΑΥΤΟΝ ΑΥΤΩ κελεύων ΓΕΝΕΣΘΑΙ ΔΙΚΑΣΤΗΝ, ἵνα μὴ παρ' ὑμῖν κινδυνεύσῃ, τοσοῦτον κατεφρονήθην, ὥστε χ. τ. λ. In Zenothemin. In Zenothenin, p. 885. 1. 6. ἔστιν ἐργαστήρια μοχθηρῶν ἀνθρώ πων συνεστηκότων ἐν τῷ Πειραιεῖ, οὓς οὐδ ̓ ὑμεῖς ἀγνοήσαιτε ἰδόντες. ἐκ τούτων ἕνα, ἡνίκ ̓ οὗτος ἔπραττεν ὅπως ἡ ναῦς μὴ καταπλευσεῖται δεῦρο, πρεσβευτὴν ἐκ βουλῆς τινὰ λαμβάνομεν γνώριμον ούτωσί. ὅτι δ ̓ ἦν τοιοῦτος οὐκ εἰδότες, ἀτύχημα οὐδὲν ἔλαττον, εἰ οἷόν τ ̓ εἰπεῖν, ἀτυχήσαντες, ἢ τό γε ἐξ ἀρχῆς πονηροῖς ἀνθρώποις συμμίξαι, οὗτος ὁ πεμφθεὶς ὑφ ̓ ἡμῶν, ̓Αριστοφῶν ὄνομα αὐτῷ, ὃς καὶ τὰ τοῦ Μικκαλίωνος πράγματα ἐσκευώρηται. Legendum et distinguendum puto,πρεσβευτὴν ἐκ βουλῆς τινα λαμβάνομεν, γνώριμον ούτωσὶ, ὅτι δ ̓ ἦν τοιοῦτος οὐκ εἰδότες (ἀτύ χημα οὐδὲν ἔλαττον, εἰ οἷόν τ ̓ εἰπεῖν, ἀτυχήσαντες, ἢ τὸ ἐξ ἀρχῆς, πονηροῖς ἀνθρώποις συμμίξαι) οὗτος, ὁ πεμφθεὶς ὑφ ̓ ΥΜΩΝ. ̓Αρισ τοφῶν ὄνομα -κ. τ. λ. Ordo est οὐκ εἰδότες δ ̓ ὅτι οὗτος, ὁ πεμφθεὶς ὑφ ̓ ὑμῶν, ἦν τοι οὗτος. In Zenothemin, p. 886. 1. 14. ἠμφισβήτει τοῦ σίτου (Ζηνόθεμις) φάσκων 'Ηγεστράτῳ δεδανεικέναι. τί λέγεις ἄνθρωπε; εὐθέως ὁ Πρῶτος (τοῦτο γὰρ ἦν τοὔνομα τῷ τὸν σῖτον εἰσαγαγόντι, τῷ τὰ χρήμαθ ̓ ἡμῖν ὀφείλοντι) σὺ χρήματα δέδωκας 'Ηγεστράτῳ, (socio tuo, fraudum tuarum participi) μεθ ̓ οὗ τοὺς ἄλλους ἐξηπάτηκας, ὅπως δανείσηται, καίτοι πολλάκις λέγοντας ὅτι τοῖς προεμένοις ἀπολεῖται τὰ χρήματα; σὺ οὖν, ταῦτ ̓ ἀκούων αὐτὸς ἂν προήκω ; Vulgata lectio, καὶ σοὶ πολλάκις λέγοντος ὅτι τ. π. α. τ. χ. Ve ram opinor, καὶ ΤΑΥΤΑ, σοὶ πολλάκις λέγοντος, (Ηγεστράτου scilicet,) ὅτι τοῖς προεμένοις ἀπολεῖται τὰ χρήματα ; prasertim, cum tibi sape affirmaret Hegestratus, pecuniam iis perituram, qui sibi crediderint? Lectio, quam dedit Reiskius, et sententiam haud probabilem parit, et argumentum oratoris evertit. neque enim verisimile, quemquam pecuniam ibi collocare velle, ubi sciat et prædicet esse perituram; et, si alii, cur non Zenothemis ? In Zenothemin, p. 886. 1. 25. πρὸ γὰρ τοῦ διακόπτειν ἐπιχειρῆσαι τὴν ναῦν, τίθενται πρός τινα τῶν συμπλεόντων οὗτος καὶ ̔Ηγέστρατος (qui navem pertudit, ut deprimeret,) βιβλίον συγγραφήν. καίτοι εἰ μὲν εἰς πίστιν δέδωκας, τί πρὸ τοῦ κακουργήματος ἂν τὰ βέβαια ἐποιοῦ; εἰ δ ̓ ἀπιστῶν ἐτύγχανες, τί οὐχ, ὥσπερ οἱ ἄλλοι τὰ δίκαια ἐλάμβανες ἐν τῇ γῇ ; Αν εἰς βιβλίον συγγραφήν ? Scriptum hoc pactiones aliquas inter Zenothemin et Hegestratum continuisse videtur.--εἰ μὲν εἰς πίστιν δέδωκας) si quidem fidei Hegestrati credens, pecuniam numerasti, quam illi mutuo te dedisse affirmas. In Phormionem. In Phormionem, p. 908. 1. 8.—ὑπὲρ μὲν τῶν μὴ γενομένων ὅλως συμβολαίων ἀθήνησιν, μηδ ̓ εἰς τὸ ἀθηναίων ἐμπόριον παραγράφεσθαι δεδώκασιν. ἐὰν δέ τις γενέσθαι μὲν ὁμολογῇ, ἀμφισβητῇ δὲ ὡς πάντα πεποίηκε τὰ συγκείμενα, ἀπολογεῖσθαι κελεύουσιν εὐθυδικίαν εἰσιόντα, οὐ κατηγορεῖν τοῦ διώκοντος. κατηγορεῖν τοῦ διώκοντος) h. e. παραγράφεσθαι. nam qui παραγραφή seu exceptione, judicii declinatrice, utebatur, jus prius agendi habebat, et sic pro reo actor et quasi accusator fiebat. In Phormionem, p. 908. 1. 21. ἐγὼ γὰρ, ὦ ἄνδρες αθηναῖοι, ἐδάνεισα Φορμίωνι τούτῳ εἴκοσι μνᾶς, ἀμφοτερόπλουν εἰς τὸν Πόντον, ἐπὶ ἑτέρᾳ γ ̓ ὑποθήκῃ. ἐπὶ ἑτέρᾳ γ ̓ ὑποθήκη) Quamquam viginti illas minas ἀμφοτερό πλουν Phormioni elocavit Chrysippus, i. e. reddendas cum fœnore si navis et Athenis in Pontum, et retro a Ponto Athenas incolumis cursum confecisset, onus tamen illud tantum, quod in Ponto imponendum erat, pignori fuit opponendum: nam quod ad merces, quas Athenis exportari oportuit (l. 29.) erant illæ, quatenus Chrysippi interfuit, quasi prædes quibus obstrictus est Phormio; ne nihil haberet in Ponto quod mercibus illic permutaret, Chrysippo oppignerandis. Hæc sententia esse videtur verborum illorum, ἐπὶ ἑτέρᾳ γ' ὑποθήκη, quæ doctos tantopere exercuerunt. In Phormionem, p. 909. 1. 4. εὐθὺς γὰρ ἐν τῷ Πειραιεῖ ἐπιδανείζεται (Phormio) λάθρα ἡμῶν (qui viginti minas illi credidimus) παρὰ μὲν Θεοδώρου τοῦ φοίνικος τετρακισχιλίας πεντακοσίας δραχμάς, παρὰ δὲ τοῦ ναυκλήρου Λάμπιδος χιλίας. δέον δ' αὐτὸν καταγοράσαι φορτία ἀθήνηθεν μνῶν ἑκατὸν δεκαπέντε, εἰ ἔμελλε τοῖς δανεισταῖς πᾶσι ποιήσειν τὰ ἐν ταῖς συγγραφαῖς γεγραμμένα, οὐ κατηγόρασεν ἀλλ ̓ ἢ πεντακισχιλίων καὶ πεντακοσίων δραχμῶν σὺν τῷ ἐπισιτισμῷ. ὀφείλει δ ̓ ἑβδομήκοντα μνᾶς καὶ πέντε. ὀφείλει (malim ὤφειλε) δ ̓ ἑβδομήκοντα μνᾶς καὶ πέντε. Theodoro Lampidi 45 10 75 1. 27.) 1. 28.) Nihil manifestius. mirum igitur et Wolfium et Reiskium hic lapsos, et errorem utrosque in numerorum notis suspicatos fuisse; illum, de minis agi putantem, quæ, cum de 115 subtractæ fuissent 55, restarent; hunc de reliquo 150 minarum, subtractis 55,quod esset 95, et propterea ἐννενήκοντα καὶ πέντε legere (nam verbo emendare hic non utendum) volentem. In Phormionem, p. 914. 1. 14. δεῖ δὴ μαθεῖν ὑμᾶς ὅσα φησὶ χρήματ ̓ ἀποδεδωκέναι. τῶν μὲν γὰρ ἑκατὸν καὶ εἴκοσι στατήρων γίγ νονται τρισχίλιαι τριακόσιαι ἑξήκοντα. ὁ δὲ τόκος ὁ ἔγγειος ὁ ἐφεκτὸς τῶν τριάκοντα μνῶν καὶ τριῶν καὶ ἑξήκοντα, πεντακόσιαι δραχμαὶ καὶ ἑξήκοντα. τὸ δὲ ξύμπαν κεφάλαιον γίγνεται τόσον καὶ τόσον. 120 Stateres sunt 3360 drachmæ, seu 33 minæ et 60 drachmæ. Fœnus 560 dr. seu 5 minæ et 60 drachmæ. drachma. Summa 3920 drachmæ; sive 39 minæ et 20 Nihil hic perplexi. æstuat tamen Reiskius, ad 1. 21. ubi Phormio, quia jacturam fecerat 5 minarum et 60 drachmarum, fœnoris videlicet 120 staterum vel 33 minarum et 60 drachmarum, illas etiam 5 minas et 60 drachmas Lampidi dedisse dicitur. In Phormionem, p. 916. 1. 2, 3. ἴστε γὰρ δήπου πάντες, ὅτι δανείζονται μὲν μετ' ὀλίγων μαρτύρων, ὅταν δ ̓ ἀποδιδῶσιν, πολλοὺς παρίστανται μάρτυρας, ἵν ̓ ἐπιεικεῖς δοκῶσιν εἶναι περὶ τὰ συμβόλαια. σοὶ δ ̓, ἀποδιδόντι τό, τε δάνειον καὶ τόκους ἀμφοτέρους, ἑτεροπλόῳ τῷ ἀργυρίῳ κεχρημένον, καὶ προστιθέντι ἑτέρας τρισκαίδεκα μνᾶς, πῶς οὐχὶ πολλοὺς ἦν παραληπτέον μάρτυρας ; Cum in Pontum tantum navigasset Phormio, non autem retro, pecunia illa, quam ἀμφοτερόπλουν mutuam sumserat, ἑτεροπλόῳ usus fuerat, et nihilominus se τόκους ἀμφοτέρους, usuras pro utraque navigatione, et Athenis in Pontum, et e Ponto Athenas, reddidisse affirmabat. In Phormionem, p. 916. 1. 27. λέγει δὲ πῶς ἡ συγγραφή, σω θείσης τῆς νεως, αὐτὸν ἀποδοῦναι κελεύει τὰ χρήματα, καὶ γὰρ ἐνθέσθαι τἀγοράσματα εἰς τὴν ναῦν κελεύει σε. εἰ δὲ μὴ, πεντακισχιλίας δραχ μὰς ἀποτίνειν. At vero p. 915. 1. 1. τὰ ἐπιτίμια sunt tredecim minæ tantum : illa pecunia scilicet, quam Phormio præter debitum solvisse dicitur. nam de viginti drachmis, quæ excurrunt, tacet Orator. vid. p. 914. 1. 26. In Phormionem, p. 919. 1. 18. καίτοι εἰ καθ ̓ ἓν ἕκαστον οὕτως ἐδείκνυε Φορμίων, οὐκ οἶδ' ὅπως ἂν ἄλλως ἄμεινον ἀπελογήσατο. Si ita singulatim unumquodque crimen diluisset Phormio, quemadmodum nos inferimus, quam optime sese defendisset. In Lacritum. In Lacritum, p. 928. 1. 25. πρῶτον μὲν γὰρ γέγραπται, ὅτι ἐπ' οἴνου κεραμίοις τρισχιλίοις ἐδανείζοντο παρ ̓ ἡμῶν τὰς τριάκοντα μνᾶς, ὡς ὑπαρχούσης αὐτοῖς ὑποθήκης ἑτέρων τριάκοντα μνῶν· ὥστε εἰς τάλαντον ἀργυρίου τὴν τιμὴν εἶναι τοῦ οἴνου καθισταμένην. ὡς ὑπαρχούσης αὐτοῖς ὑποθήκης ἑτέρων τριάκοντα μνῶν) Subaudi ἀξίας. tamquam hypothecam haberent, quæ triginta minas valeret, et insuper alteras triginta minas;-quæ sexaginta minas, vel talentum, duplum pecuniæ creditæ, valeret. In Lacritum, p. 933. 1. 11. οὐδὲν δὲ ἧττον ἠρωτῶμεν αὐτοὺς ὅντινα τρόπον ἀπολωλότ ̓ εἴη τὰ χρήματα. Λάκριτος δ ̓ οὑτοσὶ ναυαγῆσαι ἔφη τὸ πλοῖον παραπλέον ἐκ Παντικαπαίου εἰς Θευδοσίαν. ναυαγήσαντος δὲ τοῦ πλοίου, ἀπολωλέναι τὰ χρήματα τοῖς ἀδελφοῖς τοῖς ἑαυτοῦ, ἃ ἔτυχεν ἐν τῷ πλοίῳ ἐνόντα. Non erat hoc navigium εἰκόσορος illa, cujus onus pignori oppositum fuerat ob triginta minas, quas Androcles crediderat : hæc enim ad φώρων λιμένα (p. 932. 1. 13.) appulsa esse videtur; et sequitur, (p. 933. 1. 20.) πρός τε γὰρ τὸ πλοῖον τὸ ναυαγῆσαν οὐδὲν ἦν αὐτοῖς συμβόλαιον, ἀλλ ̓ ἦν ἕτερος ὁ δεδανεικώς ἀθήνηθεν ἐπὶ τῷ ναύλῳ, τῷ εἰς τὸν Πόντον, καὶ ἐπ' αὐτῷ τῷ πλοίῳ· ̓Αντίπατρος ἦν τὸ ὄνομα τῷ δεδανεικότι, κιττιεὺς τὸ γένος. Legendum igitur ναυαγῆσαι ἔφη ΤΙ πλοῖον παραπλέον ἐκ Π. εἰς Θ. |