Pro Phormione.

Pro Phormione.

Hæc oratio οὕτω διέθηκε τους δικαστάς, ὥστε φωνὴν μηδ ̓ ἡντινοῦν ἐθέλειν ἀκούειν ̓Απολλοδώρου. vid. Demosth. In Stephan. I. p. 1103. l. 13.

Pro Phormione, p. 946. 1. 2. δεῖ δ' ὑμᾶς ἀκούσαι καὶ μαθεῖν, ἐκ τίνος τρόπου προσώφειλε τὰ ἕνδεκα τάλαντα ὁ Πασίων ἐπὶ τὴν τράπε ζαν. οὐ γὰρ δι ̓ ἀπορίαν ταῦτ ̓ ὤφειλεν, ἀλλὰ διὰ φιλεργίαν. ἡ μὲν γὰρ ἔγγειος ἦν οὐσία Πασίωνι μάλιστα ταλάντων εἴκοσιν. ἀργύριον δὲ πρὸς ταύτῃ δεδανεισμένον ἴδιον, πλέον ἢ πεντήκοντα τάλαντα. ἐν οὖν τοῖς πεντήκοντα ταλάντοις τούτοις ἀπὸ τῶν παρακαταθηκῶν τῶν τῆς τραπέζης ἕνδεκα τάλαντα ἐνεργὰ ἦν. μισθούμενος οὖν ὅδε (Phormio) τὴν ἐργασίαν ταύτην τὴν τῆς τραπέζης, καὶ τὰς παρακαταθήκας λαμ βάνων, ὁρῶν ὅτι μήπω τῆς πολιτείας αὐτῷ παρ' ὑμῖν οὔσης, οὐχ οἷός τε ἔσοιτο εἰσπράττειν ὅσα Πασίων ἐπὶ γῇ καὶ συνοικίαις δεδανεικώς ἦν, εἵλετο μᾶλλον αὐτὸν τὸν Πασίωνα χρήστην ἔχειν τούτων τῶν χρημά των, ἢ τοὺς ἄλλους χρήστας, οἷς προιέμενος ἦν.

Undecin hæc talenta reddenda erant aliquando iis qui mensæ concrediderant. verens igitur Phormio, ne ab illis, quibus Pasio fœnore ea occupasset, exigere ipse non posset, Pasionem ipsum undecim talentorum illorum debitorem habere maluit.

In Phormionem, p. 948. 1. 12. ἀλλ ̓, οἶμαι, μέγιστον μὲν ἀπάντων τεκμήριόν ἐστι τοῦ μηδεμίαν λαβεῖν ἀφορμὴν (Banking stock) εἰς ταῦτα τουτονὶ (Phormionem), τὸ ἐν τῇ μισθώσει γεγράφθαι, προσοφείλοντα τὸν Πασίων ἐπὶ τὴν τράπεζαν, οὐ δεδωκότα ἀφορμὴν τού τῳ. δεύτερον δὲ τὸ τοῦτον (Apollodorum, Pasionis filium) ἐν τῇ νομῇ μηδὲν ἐγκαλοῦντα φαίνεσθαι. τρίτον δ ̓, ὅτι μισθῶν ἑτέροις ὕστε ρον ταῦτα, τοῦ ἴσου ἀργυρίου, οὐ φανήσεται προσμεμισθωκως ἰδίαν ἀφορμήν. καίτοι, εἰ, ἣν ὁ πατὴς παρέσχεν, ὑπὸ τοῦδε ἀπεστερεῖτο, αὐτὸν νῦν προσῆκεν ἐκείνοις ἄλλοθεν πορίσαντα δεδωκέναι.

Vulgata lectio, μισθῶν ἑτέροις ταυτὰ ταῦτα τοῦ ἴσου κ. τ. λ. Legendum forsitan, τρίτον δ', ὅτι μισθῶν ἑτέροις ταυτὰ ταῦτα τοῦ ἴσου ἀργυρίου φανήσεται, οὐ προσμεμισθωκως ἰδίαν ἀφορμήν.

Tertium argumentum : mensam aliis postea tantidem locavit, nulla pecunia, nullo fundo (Banking stock) de suo addito, quun, si aliquid intervertisset Phormio, eandem pensionem, nisi mensam supplevisset, nequaquam consecutus fuisset.

Pro Phormione, p. 958. 1. 13. οὐ δικάζεταί σοι, οὐδὲ δεινά φησι πάσχειν, εἰ σὺ μὲν χλανίδα φορεῖς, καὶ τὴν μὲν λέλυσαι, τὴν δ ̓ ἐκδέδωκας ἑταίραν, καὶ ταῦτα γυναῖκ ̓ ἔχων ποιεῖς.

Vulgo legitur, τὴν δ ̓ ἔδωκας ἑταίρᾳ.

Rescribendum puto, καὶ τὴν μὲν λέλυσαι, τῇδ ̓ ἔδωκας ἑταίρα. Aliam meretricem redinfis a lenone, aliam locupletas.

Pro Phormione, p. 959. 1. 21. τοῦτον (Phormionem) οἴεται (Apollodorus) δεῖν, ἑλων τηλικαύτην δίκην, ἀδίκως ἐκβάλλειν ! οὐ γὰρ ἀλλά γ' ἔχοις οὐδὲν ἂν ποιῆσαι, εἰς μὲν γὰρ τὰ ὄντα εἰ βλέπεις ἀκρι

βῶς, ταῦθ' εὑρήσεις ὧν ἐστὶν, ἄν, ὃ μὴ γένοιτο, ἐξαπατηθῶσιν οὗτοι. (judices).

οὐ γὰρ ἄλλο γ' ἔχοις οὐδὲν ἂν ποιῆσαι. κ. τ. λ.) Hac sola enim pœna afficere eum potes. nam quod ad possessiones quæ videntur ejus esse, si accurate consideres, intelliges quorum sint; nempe creditorum mensæ; nisi si judices, decepti, adjudicaverint tibi.

Pro Phormione, p. 960. 1. 24. οὐδὲν ὁρῶ διότι ἂν σοι πεισθέντες οὗτοι τουδὲ καταψηφίσαιντο. τί γάρ; ὅτι πλησίον ὄντων τῶν ἀδικημάτ των ἐγκαλεῖς; ἀλλ ̓ ἔτεσι καὶ χρόνοις ὕστερον αἰτιᾷ. fors. ἔτεσι καὶ χρόνοις ΤΟΣΟΥΤΟΙΣ ὕστερον αἰτιᾷ.

Adversus Pantænetum.

Adversus Pantænetum, p. 966. 1. 6. Δεδωκότων, ὦ ἄνδρες δικασταὶ, τῶν νόμων παραγράψασθαι περὶ ὧν ἄν τις ἀφεὶς καὶ ἀπαλ λάξας δικάζηται, γεγενημένων ἀμφοτέρων μοι τούτων πρὸς Πανταίνετον τουτονί, παρεγραψάμην, ὡς ἠκούσατε ἀρτίως, μὴ εἰσαγώγιμον εἶναι τὴν δίκην, οὐκ οἰόμενος δεῖν ἀφεῖσθαι τοῦ δικαίου τούτου.

Corrigendum videtur, οὐκ οἰόμενος δεῖν ΑΦΙΣΤΑΣΘΑΙ τοῦ δικαίου

τούτου.

66

Advers. Pantænetum, p. 978. 1. 28. διὰ γὰρ τὸν θόρυβον τὸν τότε, καὶ τὸ μέλλειν καλεῖσθαι τὴν δίκην, τοιοῦτον ἦν· σε προκαλοῦμαι σε ταυτί” « δέχομαι.” “ φέρε τὸν δακτύλιον.” “ λάβει” σε τίς δ ̓ ἐγγυητής ;” σε ουτοσί.” οὐδὲν οὔτ ̓ ἀντίγραφον, οὔτ ̓ ἄλλο οὐδὲν ἐποιησάμην τοιοῦτον.

Hoc ait Nicobulus: Præ tumultu, qui tum erat, et festinatione, sese nec τῆς προκλήσεως exemplum, nec aliud tale instrumentum, conficere potuisse.

Adversus Nausimachum et Xenopithem.

Adversus Nausimachum et Xenopithem, p. 986. 1. 19. φασὶ γὰρ οὐκ ἀποδόσθαι τὰ πατρῶα ὧν ἐκομίζοντο χρημάτων, οὐδ ̓ ἀποστῆ ναι τῶν ὄντων.

Affirmant enim Nausimachus et Xenopithes, pecunia illa, quam ab Aristæchmo acceperunt, se neque vendidisse, neque vendere in animo sibi fuisse, paterna bona; neque fortunis suis cessisse.

Advers. Nausim. et Xenopith. p. 986. 1. 27. εἰσπραχθέντων δὲ τῶν χρεῶν, καί τινων σκευῶν πραθέντων, ἔτι δ ̓ ἀνδραπόδων, τὰ χωρία καὶ τὰς συνοικίας ἐπρίαντο οἱ ἐπίτροποι, ἃ παρέλαβον οὗτοι.

τὰ χωρία καὶ τὰς συνοικίας κ. τ. λ.) insulas illas et prædia emerunt tutores, quæ his (Nausimacho et Xenopithi scilicet) tradiderunt.

In Baotum de nomine.

In Bootum de nomine, p. 1000. 1. 27. τουτονὶ δὲ Βοιωτὸν (nomine Beoti) εἰς τοὺς φράτορας, ἡνίκα ἠναγκάσθη, ἐνέγραψεν ὁ πατήρ. ἡδέως τοίνυν ἐροίμην ἂν αὐτὸν ἐναντίον ὑμῶν, εἰ μὴ ἐτελεύτησεν ὁ πατὴρ, τί ἂν ἐποίεις πρὸς τοῖς δημόταις; οὐκ ἂν εἴας σεαυτὸν ἐγγρά φειν Βοιωτόν ; ἀλλ ̓ ἄτοπον δίκην μὲν λαγχάνειν τούτου, κωλύειν δὲ πάλιν.

ἀλλ ̓ ἄτοπον δίκην κ. τ. λ.) Atqui præposterum fuisset litem patri meo intendere, (quod fecisti,) quo nomen tuum inter demotarum inscribere cogeres, et rursus id ipsum vetare.

In Bootum de nomine, p. 1002. 1. 8.—οὐκ ἀγαπᾷ Βοιωτὸς τουτοισὶν, ἀλλὰ καὶ δίκας ἐμοὶ δύ ̓ ἢ τρεῖς εἴληχεν ἀργυρίου, πρὸς αἷς καὶ πρότερόν μὲ ἐσυκοφάντει. καίτοι πάντας οἴομαι τοῦθ ̓ ὑμᾶς εἰδέναι, τίς ἦν χρηματιστὴς ὁ πατήρ.

66

τις) Si bene habet, idem valet atque ὁποῖος τις. quam attentus ad rem augendam, quam peritus artium amplificandæ rei domesticæ, pater fuerit" &c. Reisk. Imo, Quam NON attentus ad rem augendam; quam NON peritus artium amplificandæ rei domesticæ. Si ad rem augendam attentus fuisset Mantias, possessiones majores reliquisset, et plus sibi pro portione vindicare potuisset Boeotus. patrem igitur suum χρηματιστ Ty bonum fuisse affirmando, sibi adversatus esset Mantitheus. Recte Wolfius : ἀντὶ τοῦ, ὅτι οὐ χρηματιστικὸς ἦν, ἀλλὰ προετικὸς χρημάτων.

In Bootum de nomine, p. 1002. 1. 24. ἀξιοῖ δ' αὐτὸς, ὡς δὴ πρεσβύτερος ὤν, τοὔνομ ̓ ἔχειν τὸ τοῦ πρὸς πατρὸς πάππου. πρὸς δὴ ταῦτα ἀκοῦσαι βέλτιον ὑμᾶς βραχέα. ἐγὼ γὰρ οἶδα τοῦτον, ὅτε οὔπω συγγενὴς ἦν ἐμοὶ, ὁρῶν ὥσπερ ἂν ἄλλον τινὰ ούτωσὶ, νεώτερον ὄντα ἐμοῦ, καὶ συχνῷ, ὅσα ἐξ ὄψεως, οὐ μὴν ἰσχυρίζομαι τούτῳ, καὶ γὰρ εὔηθες· ἀλλ ̓ εἴ τις ἔροιτο Βοιωτὸν τουτονί, ὅτε ἐν Ιπποθοωντίδι φυλῇ ἠξίου χορεύειν, οὔπω τοῦ πατρὸς εἶναι φάσκων τοῦ ἐμοῦ υἱὸς, τί σαυτὸν ἔχειν δικαίως ἂν θείης ὄνομα; ἀλλ ̓ εἴ τις ἔροιτο κ. τ. λ.) Constructio est hæc :καὶ συχνῷ ὅσα ἐξ ὄψεως. οὐ μὴν ἰσχυρίζομαι τούτῳ, (καὶ γὰρ εἴηθες,) ἀλλ ̓ (ἰσχυρίζομαι τῇ ἀποκρίσει τῷ ἐρωτήματι τούτῳ) εἴ τις ἔροιτο Βοιωτὸν τουτονὶ, κ. τ. λ.

Wolfio, hoc non videnti, locus et corruptus et mutilatus videbatur.

Sequitur (p. 1002. 1. 28.) εἰ γὰρ Μαντίθεον, οὐκ ἂν διὰ τοῦτό γε Φαίης, ὅτι πρεσβύτερος εἶ ἐμοῦ. ὃς γὰρ οὐδὲ τῆς φυλῆς τότε σοι προσήκειν ἡγοῦ τῆς ἐμῆς, πῶς ἂν τοῦ γε πάππου τοῦ ἐμοῦ ἠμφισβήτεις;

Nam si dicas "Mantitheum;" non propterea scilicet quia major natu sis quam ego; illam saltem causam afferre nou possis.

In Beotum de nomine, p. 1006. 1. 3. λοιπὸν ἡγοῦμαι τοῦθ ̓ ὑμῖν ἐπιδεῖξαι ὡς οὗτος αὐτὸς αὑτοῦ κατέγνω Βοιωτὸν, ἀλλ ̓ οὐ Μαντίθεον, ὄνομα δικαίως ἂν ἔχειν. λαχόντος γὰρ ἐμοῦ τὴν δίκην ταύ την Βοιωτῷ Μαντίου θωρικίῳ, ἐξαρχῆς τ' ἠντιδίκει, καὶ ὑπώμνυτο, ὡς ἦν Βοιωτός. Legendum: ἠντιδίκει καὶ ὑπώμνυτο, ὡς ΩΝ Βοιωτός.

In Spudiam.

In Spudiam, p. 1031. 1. 10. φιάλην μὲν γὰρ λαβόντες παρὰ τῆς Πολυεύκτου γυναικὸς, καὶ θέντες ἐνέχυρα μετὰ χρυσίων, οὐκ ἀνενηνό χασι κεκομισμένοι ταύτην, ὡς ὑμῖν Δημόφιλος ὁ θέμενος μαρτυρήσει. σκηνὴν δὲ ἣν ἔχουσιν· οὐδὲ γὰρ ταύτην λαβόντες ἀναφέρουσιν.

Secundum Harpocrationem σxv hic est Umbella: a Parasol.

In Phanippum.

In Phenippum, p. 1042. 1. 15. ἡγησάμενος δ ̓ ἐγὼ καὶ μετρίου καὶ ἀπράγμονος εἶναι πολίτου μὴ εὐθὺς ἐπὶ κεφαλὴν εἰς τὸ δικαστήριον βαδίζειν, ἐπείσθην (τί γὰρ δεῖ μακρολογεῖν;) τὴν μὲν σύνοδον ταύτην, τὴν περὶ τῶν διαλύσεων, τῇ ὀγδόῃ φθίνοντος τοῦ βοηδρομιῶνος μηνὸς ὁμολογῆσαι ποιήσασθαι.

Melius ποιήσΕσθαι.

In Macartatum.

In Macartatum, p. 1053. 1. 14. ἐπειδὴ δ ̓ οὑτοσὶ ὁ παῖς ἐγένετο, καὶ ἐδόκει καιρὸς εἶναι, οὐκ ὀργισθεὶς ἐγὼ τοῖς γενομένοις, ἀλλ ̓ ἡγού μενος εἰκός τι παθεῖν τοὺς τότε δικάζοντας, εἰσῆγον εἰς τοὺς φράτορας τοὺς τοῦ ̔Αγνίου Εὐβουλίδην τὸν παῖδα τουτονὶ, ἐκ τῆς θυγατρὸς ὄντα τῆς ἐκείνου, ἵνα μὴ ἐξερημωθῇ ὁ οἶκος.

τουτου habent Ms. Augustan. prim, margo ed. Lutet. et aliæ editiones: et profecto ita legendum. εἰσῆγον εἰς τοὺς φράτορας τοὺς ̓Αγνίου, Εὐβουλίδην, τὸν παῖδα τουτουί (hujus Eubulidis posterioris, Hagniæ ex filia nepotis, Eubulidis prioris ex filio) ἐκ τῆς θυγατρὸς ὄντα τῆς ἐκείνου, κ. τ. λ.

Eubulides ultimus vel tertius, Eubulidis posterioris sive secundi et nepos ex filia, et filius adoptivus, erat.

In Macartatum, p. 1055. 1. 5. Νόμος. ̓Εὰν δ ̓ ἐπιδεδικασμένου ἀμφισβητῇ τοῦ κλήρου, ἢ τῆς ἐπικλήρου, προσκαλείσθω τὸν ἐπιδεδικασ μένον πρὸς τὸν ἄρχοντα, καθάπερ ἐπὶ τῶν ἄλλων δικῶν. παρακαταβολὰς δ' εἶναι τῷ ἀμφισβητοῦντι. ἐὰν δὲ μὴ προσκαλεσάμενος ἐπιδικάσηται, ἀτελὴς ἔσται ἡ ἐπιδικασία τοῦ κλήρου. ἐὰν δὲ μὴ ζῇ ὁ ἐπιδικασάμενος τοῦ κλήρου προσκαλείσθω κατὰ ταυτὰ, ᾧ ἡ προθεσμία μήπω ἐξήκῃ. τὴν δ ̓ ἀμφισβήτησιν εἶναι τῷ ἄρχοντι καθότι ἐπεδικάσατο, οὗ ἂν ἔχῃ τὰ χρήματα. τὴν δ ̓ ἀμφισβήτησιν κ. τ. λ.) Locus universe subobscurus, inquit Reiskius. s pro o conjecit Wolfius. Sed

constructio est: καθότι ἐπεδικάσατο, (ἐκεῖνος,) οὗ ἂν ἔχῃ τὰ χρήσ ματα (ὁ νῦν ἔχων.) Quomodo, qua ratione, adjudicationem impetraverit ille (jam mortuus,) cujus bona habet is qui nunc possidet.

In Macartatum, p. 1055. 1. 10.—Φιλομάχην, ἢ ἐστι μήτηρ τῷ παιδί, Εὐβουλίδου δὲ θυγάτηρ.

f) typotheta erratum. Corrigendum ἥ ἐστι μητὴρ τῷ παιδί. - In Macartatum, p. 1058. 1. 5. Τῷ δὲ Εὐβουλίδῃ, τῷ τῆς Φιλο μάχης υἱεῖ, ἀνεψιῷ δ 'Αγνίου ὄντι πρὸς πατρὸς Εὐβουλίδου ἀνεψιοῦ παῖς ὢν ̔Αγνίᾳ πρὸς πατρὸς οὑτοσὶ ὁ παῖς.

"Labyrinthus est hic locus, et plane crux fixa interpretibus, &c.” Wolfus. Distinguendum Τῷ δὲ Εὐβουλίδῃ, τῷ τῆς Φιλομάχης υἱεῖ, ἀνεψιῷ δ' ̔Αγνίου ὄντι πρὸς πατρὸς, Εὐβουλίδου ἀνεψιοῦ παῖς ὢν ̔Αγνίᾳ πρὸς πατρὸς, οὑτοσὶ ὁ παῖς.

Τῷ δὲ Εὐβουλίδη, Εubulidi vero (secundo,) τῷ τῆς Φιλομάχης υἱεῖ, Philomachæ filio, ἀνεψιῷ δ' Αγνίου ὄντι πρὸς πατρὸς, a patre autem (Philagro) Hagnia (secundi) sobrino (second cousin) (ἐγένετο) οὑτοσὶ ὁ παῖς, hic puer (Eubulides tertius) παῖς ὤν, qui filius est (adoptivus) Εὐβουλίδου Eubulidis (secundi) ἀνεψιοῦ ̔Αγνία πρὸς πατρὸς, sobrini (second cousin) Hagniæ (secundo) a patre (Philagro.)

Puerum, Eubulidem tertium, Eubulidis secundi filium vocat Sositheus, quia ab eo adoptatus fuerat: natura enim nepos ejus ex filia erat.

Clariora hæc erunt, inspecto stemmate, quod ita se habet;~