Moenia Damasci, subito cum erupit ab alto Lumen cœleste, et tenebras injecit ocellis Attoniti Sauli; turbatis mentibus urbem Adducunt socii Saulum, propriaque locatur Æde miser, populis atque hæc mirantibus inquit: "Dilectos Christi populos Christique sodales Vexavi immeritos, et quos Deus æquus amavit. Ausa in eos immane nefas mea sæviit ira. Impulsus tandem fariis, et Numine cæso, Hanc urbem petii, quærens male tradere Letho Discipulos Christi; en subitus cum fulgor ab alto Ante oculos errat, cum vox divina per auras Splendentes Saulo miranti talia fatur. Cultores patris æterni, conatibus audax Multis vexasti, et fatis contraria nostris Fata colis, sanctique Jehova numina spernis. Omnes innocuos cultores numinis, omnes Opprimis heu frustra; non hostica dextera cædat Tutatos meliore manu: deperdere gentem Electam sperasti, et tantum pectore crimen Fovisti demens? sed nunc te ex agmine magno Immeritum legi, partes et nomen in omnes Ostendes nostrum mundi, neque verior orbe Ullus erit Domino servus te, Paule, benigno." Nec tamen in Lethi est Paulus discrimine Christi Oblitus, tacitoque preces effundere pergit. "Tu, qui cœlorum fulgentes incolis arces, Egregium, salve, columen! Dignissima laudi Materies, salve! tua vis, Supreme Jehovah, Æratas acies nisumqué insana minantem Prosternat Satanam, quamvis clypeata phalangum Millia sunt olli, totidemque volatile telum Mittere justorum in turmas, hastasque perito Mortiferas; nequaquam illum septemplicis orbes Defendunt, densive tegunt munimina scuti." Dixerat hæc Paulus.
Jamque per immensum requiem diffuderat orbem Nox bigis invecta atris, cum lapsus ab oris Ætheriis Gabriel cedentia nubila tranat. Cui per fulgentes humeros nodatur in aurum Pendula cæsaries, vestisque exhalat odores Aurata ambrosios, tectique ingentia claustra Obsequiosa sua patuerunt sponte, tenebras
Fulgor agit nigras, et inaurant lumina noctem. Atque Ananiam hæc mirantem talibus infit. "Salve, cura Dei constans; me misit ab alto Cœlestis Pater, et te nunc jubet ire patentes Ad sedes Pauli, et tenebras expellere ocellis." Auditis stupuit verbis Gabrielis amici,
Nempe sciebat enim quod Paulo haud promtior ullus Dilectos Christo ad crudelem mittere mortem. Interea at somnum lassis quæsivit ocellis Multa putans, Pauli et sortem miseratus amaram : Jamque ubi depulerat fuscas Aurora tenebras, Deseruit thalamum, meditans insomnia noctis, Pauli tecta petens, et tandem hæc edidit ore. "Paule miser, venio lapsis solamina rebus Grata ferens: cœli Genitor tua vota secundat; Eventusque dabit veteris non parcus amoris. Jam tandem pœnæ, jam tandem meta doloris Fixa propinquat, et annorum felicior ordo. Jam nubem eripiam quæ nunc obducta tuenti Mortales hebetat visus; sic imperat almus Ipse Deus, tibi sunt narranda miracula Christi. Atque Dei auxilium implora; Deus ipse loquenti Et vires addet menti, dictisque vigorem : Quinetiam socios, qui nunc tua fata querentes Insolabiliter deflent, solamine pulchro Erige depressos, et dic promissa priorum Grata prophetarum, reserans ænigmata legis. Namque tua insolitam fundet per pectora lucem Rex superum irradians animum, et ventura docebit Omnipotens numen; jam tandem sola Jehovæ Per totas late spargetur gloria terras, Ostendes nomenque Dei, natique potentis. Hic vir, hic est, de quo sancti cecinere prophetæ Messias sanctum cœli genus; aurea condet Sæcla; suisque reget totum virtutibus orbem: Nam neque Judææ claudetur finibus arctis Christi immensus amor, qui Solis ad instar ubique Fundet opes, omnesque beabit divite terras Doctrina, rectoque reget vestigia cursu, Errorum labyrintheo de tramite ducens Luce sua; gentes omnes idola relinquent Mortali formata manu, solumque Jehovæ Numen adorabunt, cujus sub legibus æquis Imperium placida compostum pace vigebit
Donec flamma orbem populabitur ultima totum, Ingentique rogo flagrabit machina mundi.” Dixit Ananias, Paulusque hæc addidit ore: "Judæi, audite, et summum pietate Jehovam Qui colitis, læti huc animos advertite vestros. Omnipotens Genitor, voces ne respue nostras. "Non mihi si linguæ centum sint, oraque centum, Ferrea vox,' dignas possim tibi reddere grates : Et mihi vel tellus optem prius ima dehiscat,'
Quam te, sancte parens, lædam, aut tua jura resolvam.' 'Dum memor ipse mei, dum Spiritus hos regit artus, Omnipotens, nomenque tuum laudesque manebunt.' Vos o purpurea jam majestate superbi,
"Discite justitiam hinc moniti, et non temnere divum.' Discite quid Divi valeat suprema potestas. O nimium tumidi tandem trepidate tyranni : Ultricesque iras et inevitabile fulmen,
Quæque nefas infame manent, agnoscite pœnas. Quin bellatores etiam et qui robore fidunt Quadrupedum, excussis dextra volvuntur habenis Præcipites; talis stellato e lumine cœli Concidit immanis Satanas, cum sæva tonantis Plurima tentantem frustra, frustraque minantem Ira Dei cœlo dejectum ad Tartara misit. At quantis, Rex magne, tuæ miracula dextræ, Queisve loquar verbis? Duratum vidimus æquor, Suppositumque rotis solidum mare; vidimus altos Substratos fluctus, calcataque marmora turmis Isacidum; latices rursus, (mirabile visu) Volvit aqua, et pontus consueto fervidus æstu Indomitus sævit, veteremque recolligit iram. Jamque redux solitis infusa canalibus undæ Congeries pubem Ægypti male nostra secutam Signa pedum fluvio obmersit: non aureus axis Te servat, Pharaoh, non vanæ insignia pompæ. Scilicet æthereæ dominusque atque arbiter aulæ Arrogat imperium in reges, diademata, sceptra. Omne Dei est munus; latas regnare per urbes Ille dat, immotum et sævum contemnere vulgus. Ergo sanguinei, metuunt quos Bactra, tyranni Hesperiæque oræ domitæ solennia solvant Munera, thura ferant aris, genibusque minores Imperium agnoscant majestatemque Jehova.” Tum Pauli in ventos luctus fugiebat, et omnis,
Lætitiam nisi quæ ostendebat, lacryma abivit. Sic ubi vis Borea Zephyro mollita quieto Lenitur, cumuli altarum pacantur aquarum. Et requies summas tranquilla supernatat undas. Hunc et Ananias lustrali proluit unda.
ON THE VARIOUS READINGS OF THE HEBREW BIBLE.
LETTER IV. [Continued from No. LVII.] HAVING, in some preceding letters, given a short account of the progress which has been made in collating the Mss. of the Hebrew Bible, and applying them to the correction of the Hebrew text; I propose now to show, by classifying the various readings of some select passages of Scripture, what has been the actual result of the labors of Kennicott and De Rossiwhat degree of error and defect attaches to our common Hebrew Bibles, and how far they admit of correction by a careful and judicious selection of the various readings.
It will be found on examination, that by far the greatest number of readings (except manifest errors in the collated copies) make little or no difference in the sense of the passage; but consist of the insertion or omission of the matres lectionis, different modes of spelling, the correction of grammatical anomalies, and other matters of no great importance: and that those comparatively few readings, which make a difference in the sense, and seem entitled, on principles of rational and sober criticism, to preference, generally harmonise with the context, and improve the passage.
Without further preface I shall select a portion of Scripture from the Law, the Psalms, and the Prophets, and arrange all the various readings of the collated Mss. in each, under the following heads:
1st. Insertion or omission of the conjunction 1. 2d. Insertion or omission of the matres lectionis. 3d. Omissions and other errors of transcribers. 4th. Other changes, not affecting the sense. 5th. Changes affecting the sense.
Eurip. Hippol. 445.
Κύπρις γὰρ οὐ φορητὸν, ἢν πολλὴ ῥυῇ. Tibullus. El. ii. 1. 79.
Ah miseri, quos hic graviter Deus urget! at ille Felix, cui placidus leniter afflat amor. Eurip. Hippol. 449.
φοιτᾷ δ' ἀν' αἰθερ ̓, ἔστι δ' ἐν θαλλασσίω κλύδωνι Κύπρις" πάντα δ ̓ ἐκ ταύτης ἔφυ. Lucret. i. 1.
Eneadum genetrix, hominum Divômque voluptas, Alma Venus! coeli subter labentia signa Imo mare navigerum, quæ terras frugiferenteis, Concelebras; per te quoniam genus omue animantum Concipitur, visitque exortum lumina solis, &c.
Eurip. Hippol. 929.
φεῦ· χρῆν βροτοῖσι τῶν φίλων τεκμήριον σαφές τι κεῖσθαι, καὶ διάγνωσιν φρενῶν, ὅστις τ ̓ ἀληθής ἐστιν, ὅς τε μὴ φίλος.
ὦ Ζεῦ, τί δὴ χρυσοῦ μὲν, ὃς κίβδηλος ᾖ, τεκμήρι ̓ ἀνθρώποισιν ὤπασας σαφή, ἀνδρῶν δ' ὅτῳ χρὴ τὸν κακὸν διειδέναι, οὐδεὶς χαρακτὴρ ἐμπέφυκε σώματι ;-
Shakspeare. Macbeth, 1. 4. There is no art To know the mind's construction in the face.
Eurip. Hippol. 990.
ἐγὼ δ ̓ ἄκομψος εἰς ὄχλον δοῦναι λόγον.
Shakspeare. Julius Caesar, 111. 2. I am no orator as Brutus is,
But, as you know me all, a plain, blunt man.
Eurip. Iph. Α. 157.
λευκαίνει τόδε φῶς ἤδη λάμπουσ ̓ ἐως.
Milton. L'Allegro.
Till the dappled morn doth rise.
« ZurückWeiter » |